پیام مرحوم کافی‌ به بعضی‌ها:غیرت را از خروس یاد بگیرید!

به همان اندازه که رعایت حجاب خواهران دینی مورد تاکید اسلام قرار گرفته است، به همان میزان پاسداری از غیرت توسط برادران موردتوجه است.

براساس این گزارش، این روزها در خیابان های برخی کلانشهرها، به ویژه تهران، صحنه های تاسف برانگیزی از نوع حضور معدود خانواده ها دیده می شود که تاسف مومنین را به همراه داشته است. جدای از هنجارشکنی برخی زنان که به تنهایی و با نیتی خاص در سطح شهر رفت و آمد می کنند، بعضا حضور همزمان همسران و یا اعضای یک خانواده مشاهده می شود که در کنار مرد خانواده به عنوان مظهر غیرت آن جامعه ی کوچک، زن و یا دختران با وضعی بسیار زننده حضور دارند.

با عرض پوزش، باید صریح بگوییم و آن اینکه، مرد خانواده می بیند که چشمان برخی هرزه نگاهان، در مقابل او به ناموسش خیره شده است و اما بنا بر دلایلی سکوت مرگبار اختیار می کند. دلایلی که شاید بتوان یکی از آنها را هرزه نگاهی خود مرد در جاهای دیگر دانست. شاید علت دیگرش، کمبودهایی درونی خانواده است که مسبب اصلی آن، خود آن مرد می باشد و در اینگونه مواقع، در برابر چشمان حیض و ناهنجاری اعضای خانواده اش چاره ای جز سکوت ندارد. و مجموع مسایل فوق در موارد نادری با بی غیرتی مرد خانواده آمیخته شده و معجونی بدترکیب را تشکیل می دهند.

پیامبر اعظم(ص) می فرمایند:اَلغَيرَةُ مِنَ اليمانِ وَالمِذاءُ مِنَ النِّفاقِ؛ غيرت از ايمان است و بى بند و بارى از نفاق(نهج الفصاحه، ح 2045) اگر مردان جامعه اسلامی، خودشان چشم و دل پاک باشند و مرتکب فسق علنی و عمدی نشوند و برای تامین نیازهای خانواده کوتاهی نکنند و همچنین پاسدار نعمت بزرگ و الهی غیرت باشند، چه فضای سالم و بانشاطی در جامعه حکمفرما می شود؟ چنددرصد از نزاع ها و خشونت ها و بازشدن پاها به پله های دادگاه ها کم می شود و چه حجمی از آرامش روحی و روانی به خانواده ها تزریق می شود؟

حساب آنهایی که به تظاهر ریاکارانه به مدنیت، جامعه اسلامی را به سمت جامعه غربی سوق داده اند، با کرام الکاتبین است. آنانی که حتی ادبیات رایج میان مسلمانان را مبدل به ادبیات وارداتی جامعه بی اخلاق غرب کرده اند و اینک، این ملغمه بدترکیب را از خود به یادگار گذارده اند.

اگر به جای امت، ملت نمی گفتند، اگر به جای امام، رهبر نمی گفتند، اگر به جای برادر و خواهر، آقا و خانم نمی گفتند، و اگر... قطعا بسیاری از اتفاقات امروزی را شاهد نبودیم و اینک نیز، عزمی خودجوش، مردمی و درونی می طلبد تا بازگشت به جامعه ی ایده آل اسلامی و شیعی داشته باشیم.

سوال این است: در زمان جنگ تحمیلی و حال و هوای جبهه ها که در کوی و برزن شهرها نیز رسوخ کرده بود، فضای اخلاقی جامعه چگونه بود و چه میزان از آرامش روحی و روانی در سطح شهرها حاکم بود؟ علت چه بود؟ شاید یکی از مهمترین دلایل وجود چنان فضایی، غیرت و حیای اعضای جامعه و همچنین، خواهر و برادر دانستن آنها نسبت به هم بود.

اگر اعضای یک جامعه یکدیگر را خواهران و برادران دینی بدانند، آیا درصد بسیار چشمگیری از جرایم امروز کاهش پیدا نمی کند؟ در چنین فضایی، کدام برادر به خودش اجازه می دهد تا چشم چران خواهرش باشد؟ کدام خواهر حیا را می خورد تا با اندام نمایی مقابل دیدگان برادرش رژه فساد برود؟ وقتی همه با هم خواهر و برادر دینی باشند، غیرت کدام برادر اجازه می دهد تا هرزه گردی بی اخلاق، مزاحم خواهرش شود؟...

رییس مذهب تشیع، امام جعفرصادق(ع) فرموده اند: إِنَ اللّه غَيورٌ وَ يُحِبُ كُلَ غَيورٍ وَ لِغَيرَتِهِ حَرَّمَ الفَواحِشَ ظاهِرُها وَ باطِنُها؛ خداوند با غيرت است و مردان غيور را دوست دارد و از همين رو، زشتى ها را چه آشكار و چه پنهان حرام كرده است.(كافى، ج5، ص535، ح1)

و امروز، یکی از مهمترین راه ها جهت بازگشت به جامعه اخلاقی و برگشت آرامش و معنویت به خانواده ها، به تلاطم افتادن مردان و برادران جامعه است. اگر برای ناموس خود و دیگران نگرانیم، چاره در خودخوری و انزواطلبی و عصبانیت نیست، باید اقدام کرد و البته، ابتدا از خود شروع نمود. اول شخص آن برادر دینی خودسازی کند، سپس از خانواده اش آغاز نماید و در نهایت، با خواهر و برادر دانستن اعضای جامعه اسلامی، برای انجام وظایف خود نسبت به آنها گام بردارد.

روحش شاد، مرحوم کافی، سخنران اخلاقی و شجاع دوران سیاه طاغوت را که در آن بحبوحه فساد علنی و فسق آشکار، فریاد غیرت سر داد که: غیرت را از خروس یاد بگیرید تا خروس همسایه میاد رو دیوار، خروس همسایه کناری بالی بهم میزنه و شروع به سر و صدا میکنه که از دیوار برو پایین زن من اینجاست پوشش مناسب نداره.