امان از آمار میرزابنویس‌ها ی سازمان و نهادهای فرهنگی

پایگاه عدالت خواهان گلستان ،اگرچه بررسی  عملکرد مسئولین در بررسی  کفیت  و رفتار از محتویات برنامه  از اهمیت بسیاری برخوردار است اما افراط در این مساله و توجه خارج از قاعده به مقوله ی آمار با درصد موفقیت بالا، باعث شده عملکرد بسیاری از مجموعه ها تنها به تهیه ی جدولی با مشتی رقم و عدد دهان پرکن خلاصه شود و متاسفانه فرصتی برای بهبود کیفی باقی نماند.

سازمان تبلیغات اسلامی و سایر نهادها و سازمانهایی که به نوعی دغدغه ی فعالیت های فرهنگی در راستای آرمان های انقلاب اسلامی و تعالیم روحبخش اسلام ناب دارند، این روزها با پدیده ی دوربین به دست هایی مواجهند که تنها وظیفه شان، گرفتن عکس از فلان برنامه و سپس، پرکردن لیست آمار و ارقام و نهایتا گرفتن تاییدیه از مقامات بالاتر به همراه بودجه بیشتر برای برنامه های بعدی است

بنای آن را هم ندارم  در این زمینه با نام بردن از ارگان، سازمان، اداره و بسیاری از مجموعه هایی که در زمینه ی فرهنگی مشغول فعالیت هستند و هرکدامشان با در اختیارداشتن بودجه های آنچنانی قرار بوده قدمی در راستای ترویج فرهنگ قرآن و اهل بیت(ع) بردارند، موجبات آزردگی آنان فراهم آید اما کیست که آنها را نشناسد و کدام فعال فرهنگی است که از این فضای مشمئزکننده ی آماردهی آزرده خاطر نباشد؟

به عنوان نمونه، در مساله ی قرآن کریم و توجه ویژه به مقوله ی تربیت چندمیلیون حافظ، بسیاری از نهادهای فرهنگی به صورت موازی با اعلام عددی بزرگ، تلاش کردند تا خود را در خط مقدم آن نشان دهند. در همین راستا نیز مبالغ گزاف بسیاری را خرج کرده و خواهند کرد و البته گزارش های پررنگی هم برای ارسال به مقامات بالادستی همان نهادها تهیه شده و یا در حل تهیه شدن است، اما آنچه که در واقعیت توسط فعالان این عرصه و زحمتکشان میدانی کتاب مقدس مسلمانان مشاهده می شود، قطعا با آن آمار و ارقام ها تفاوت بسیار دارد.

قطعا از انصاف به دور است اگر زحمات کشیده شده در این رابطه و بسیاری مقولات دیگر نادیده گرفته شود اما بحث بر سر این است که چرا یکبار به گزارشات ارسالی به صورت دقیق و موشکافانه رسیدگی نمی شود تا واقعیات ملموس شود؟

بحث قرآنی فوق الذکر تنها نمونه ای از صدها مورد اینچنینی است.

اگر همه ی گزارشاتی که از سوی دهها سازمان و ارگان و نهاد دولتی و نیمه دولتی همه روزه تهیه می شود و ارسال می گردد، با واقعیت منطبق باشد که امروزه فضای جامعه ی ما باید بسیار معنوی تر و مذهبی تر از آن چیزی باشد که در عرصه ی میدانی مشاهده می شود. پس عیب کار کجاست؟

به نظر می رسد عیب در همان تمرکز بیش از حد مدیران به آمارگیری و گزارش خواهی از نیروهای پایین دستی بدون رعایت قواعد و چارچوب های مشخص آن و همچنین، عدم بازرسی و نظارت دقیق از همان گزارشات ارسالی می باشد.

امروزه بسیاری از فعالان و دغدغه داران عرصه های فرهنگی با مشاهده ی این تیپ کارهای به اصطلاح دکوری، بی سروصدا خود را کنار کشیده و به زندگی شخصی خود مشغول شده اند. به جهت آنکه آنها اتفاقاتی را به چشم می بینند که بسیاری از مدیران به جهت چاپلوسی اطرافیان از مشاهده ی آنها محرومند.

آنها می نگرند که برای فلان برنامه ی مهم فرهنگی و مذهبی، تنها جمع کردن تعداد قابل توجهی آدم به بهانه های مختلف اهمیت دارد و نسبت به محتوای کار توجه چندانی نمی شود. آنان می بینند که در این قبیل برنامه ها، چگونگی نشستن حاضران و جایگاه اجرای برنامه و دکور جایگاه و... اهمیتی بیشتر از آنچه که باید داشته باشد، دارد. چرا؟ به خاطر آنکه در گزارش تصویری بتوانند همه چیز را خوب و گل و بلبل نشان دهند. پس محتوا چه؟ ارتقای آن را به زمانی دیگر موکول می کنند.

شاید برخی مدیران رده بالای فرهنگی کشور، همینک مشغول مطالعه ی این سطور باشند و از دیدن این مطالب ابرو درهم کشند و ما را متهم به سیاه نمایی نمایند، اما باید به این عزیزان عرض کرد لطفا بدون هرگونه برنامه ریزی اعلام شده ی قبلی، به صورت کاملا سرزده و چراغ خاموش، برای یکبار هم که شده به یکی از دهها برنامه ای که در مجموعه ی تحت نظر شما برگزار می شود، سری بزنید تا همه چیز را از نزدیک مشاهده کنید.

مجددا لازم است یادآوری شود که مراد از این نوشتار، نادیده گرفتن زحمت های بسیار در ارگان های مختلف نیست، هدف آن است که تلنگری برای مدیران ایجاد شود تا فکری به حال چگونگی گزارش گیری از زیردست ها کنند تا آنان، همه ی هم و غم خود را تنها در پرکردن لیست و آمار و ارقام خلاصه نکنند.

پایگاه عدالت خواهان گلستان همچنین، چنانچه نحوه ی آماردهی و ارسال گزارش براساس واقعیت ها و به صورت کاملا علمی باشد، مطمئنا کمک به سزایی به ارتقای سطحی کیفی و همچنین کمی برنامه های بعدی خواهد کرد اما رویه ی نهادینه شده ی فعلی، مقصدی جز دورشدن از اهداف اصلی برنامه ریزان را در پی نخواهد داشت.

قطعا با این همه مجموعه های متفاوت فرهنگی و بودجه هایی که در اختیار دارند، باید چنان انقلاب فرهنگی در جامعه ی اسلامی ایجاد شود که تحول ناشی از آن، دیگر ممالک اسلامی را نیز در برگیرد. اگر چنین اتفاقی تاکنون نیفتاده و همچنان در خم اول کوچه ی نخست گرفتاریم، حتما مشکلی وجود دارد.