راز عظمت حضرت اباعبدالله (علیه السلام)

«گمان نبرید کـسانیکه در راه خـدا کشته شده­اند مرده­اند بلکه آنها زنده­اند و نزد پرودگارشان روزی می­گیرند.»

بیش از 13 قرن از حادثة عاشورا گذشته اما این حادثه کهنه نمی­شود بلکه برعکس هر چه بر آن می­گذرد تجلی آن بیشتر و تأثیر آن زیادتر و آموزندگی آن عمیق­تر می­شود. باید از خود پرسید که چرا با اینکه در تاریخ انسانهای زیادی برای خدا قیام کرده­اند و در این راه شهید شده­اند آموزندگی و تأثیر حادثة عاشورا عمیق­تر شده است؟ تاریخ اسلام با اینکه فراوان از این شخصیتها دارد ولی نامی از آنها باقی نمانده و اگر هم از آنها نامی برده می­شود در سایة قیام امام حسین (ع) نام آنها زنده مانده است.

پاسخ را در پنج کلمه می­توان خلاصه کرد:

1ـ شخـصیت رهبر عاشورا: رهبر این انقلاب و پیشوای این حـرکت، انسانی بی­نظیر در زمین و شخصیتی والا و امام و حجت خدا بود. شخصیتی که تجلی همة اسماء الحسنی در اوست. امامی که پیغمبر اکرم (ص) از روز اول در عظمت او بسیار سخن گفته است. شخصیت والای ابا عبدالله (ع) به­عنوان رئیس نهضت عاشورائی موجب گردید سایر نهضتها به پای این حرکت نرسند. عظمت و نام حسین (ع) کافی بود تا هر کجای دنیای اسلام وقتی بشنوند که حسین بن علی (ع) شهید شده به خود بلرزند و واسفاه بگویند. اگر این قیام رهبری غیر از امام حسین (ع) می­داشت چنین اثری نداشت. مسلم بن عقیل هم انسان بزرگی بود، اما حتی قیام او نیز تنها در سایة قیام حسینی است که تجلی خاصی یافته است.

2ـ نیت الهی حضرت اباعبدالله(ع): نیت و اخلاص رهبر این قیام در اصحاب و یارانش اثری عمیق گذاشت زیرا آنچنان خدایی و به دنبال قرب به حق­تعالی بود که از ابتدای حرکت، سیدالشهداء در همه کجا رضای خداوند را پیش کشیده و از آن سخن گفته است. در مکه معظمه فرمودند « رضی الله رضانا اهل بیت»[3] و وقتی روز عاشورا خون گلوی مقدس علی اصغر را با دست به آسمان پخش کرد ـ خونی که قطره­ای از آن بر زمین برنگشت ـ فرمود:«بر من آسان است که بچه­ام چنین باشد این در برابر خداست.[4]»

و باز آنقدر در نیت و اخلاص والا و در صفات باریتعالی غرق بود که وقتی به سراغ قتلگاه آمدند دیدند لبهای مبارک حرکت می­کند و می­فرماید: «الهی رضاً برضاک  صبراً علی بلائک.»

این پایة اخلاص در تعمیق بخشیدن بیش از پیش این قیام اثری عظیم دارد و این سنت الهی است که کار مخلصانه در دل انسانها نفوذ می­کند و باقی می­ماند، البته در مورد ما اخلاق در حد حسین (ع)  امکان ندارد زیرا که آن حضرت سفر من الخلق الی الحق بالحق  یعنی سیر در اسماء الحسنی و صفات علیای خـدا کرده، اما ما نیز با اسوه و مقتدا قرار دادن آن حـضرت می­توانیم در حدّ خود خالصانه به سوی خدا گام برداریم. حضرت ابا عبدالله (ع)  همة سیرش در ملکوت است و لذا در عاشورا تجلی اسم علیم و حکیم و بصیر است. اخلاص آن حضرت (ع)، در وصف خداوند و در توحید در پایه­ای است که از حق جدا نیست.

اینجاست که خونش خون خداست « السلام علیک یا ثارالله و بن ثاره »، دست و پایش ید قدرت حق است و در اثر وصل به حق آنچنان می شود که در حدیث قدسی است که:

« قال رسول الله قال الله (عزو جل): مَنْ اَهانَ لی ولیّاً فَقَدْ اَرَصَدَ لِمُحارَبَتی و ما تَقَرَّبَ اِلَیَّ عَبّدٌ بِشَیءِ اَحَبَّ اِلَیَّ مِمّا اِفْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ اِنَّهُ لِیَتَقَرَّبُ اِلَیَّ بالنّافِلَةِ حَتّی اُحِبَّهُ فَاِذا اَحْبَبْتَهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الذی یَسْمَعُ به و بَصَرَهُ الذی یُبَصِرُ به ... »[5]

« حـضرت صـادق (ع) از رسول خـدا (ص) نقل فرموده کـه خـدای عزوجـل می­فرماید: هر که به دوستی از من اهانت کند به تحقیق برای جنگ با من کمین کرده است، و هیچ بندة به چیزی به من تقرب نجوید که نزد من محبوبتر از آنچه بر او واجب کرده­ام باشد، و همانا او به وسیلة نماز نافله به من نزدیک شود تا آنجا که من او را دوست دارم و هنگامیکه او را دوست بدارم گوش او شوم و چشم او گردم همان چشمی که با آن ببیند ...»

همه ائمه علیهم­السلام در این پایه بودند زیرا همگی انسان کاملند.

 حال که ارزش و پایداری عاشورا به دلیل اخلاص امام حسین (ع) است پس ما نیز که خود پیرو اوئیم و می­خواهیم مجالس حسینی را گرم نگه داریم باید بدانیم که اینکار جز با اخلاص و نیت الهی ممکن نیست. از شرک، از خودنمایی، از هوا و هوس و بی­تقوایی و گناه و از دوری از ورع بپرهیزیم تا به همان مسیری برویم که موجب عظمت حسین بن علی (ع)  شد.

نکتة مهم این وصیت این است که بعد از اینکه می­فرماید: «هدف من اصلاح امت پیغمبر و امر به معروف و نهی از منکر است»، اضافه می­فرماید: «اگر کسی این را بپذیرد فالله اولی بالحق.» این سخن برخلاف گفتة همة سیاستمداران دنیائی است. سیاستمداران خود را مطرح می­کنند و بیعت با «من» را عنوان می­کنند، ولی امام حسین (ع) بیعت خود را مطرح نمی­کند، می­فرماید:

این بیعت با شخص نیست بلکه با خداست. کسی که می­گوید خدا اولی است در واقع ولایت خدا را مطرح می­کند و نه حکومت خود را. و نیز می­فرمایند:

«و مَنْ رَدَّ عَلَیَّ اَصْبِرُ حتی یقضی الله بینی و بین القوم و هو خیر الحاکمین.»

«و اگر پیروی و متابعت مرا نپذیرند تا زمانی که خدا بین ما و مردمان قضاوت کند صبر می­کنم که او بهترین حاکمان است. در اینجا هم کار را باز به خدا ارجاع می­دهم و کسی که قبول و ردّ را مرتبط با خدا می­بیند، خدا را طرف بیعت دانسته و ولایت الهی را دنبال می­نماید.»

همچنین حضرت (ع) هدف خـود را صلاح امت بیان می­کند. در نزدیکـی کـربلاء با حـر روبه­رو شد هدف از قیام خود را بازگو می­کنند. این کلام را کامل بن نصیر که از علمای اهل تسنن است نقل می­نماید.[8]

می­نویسد: امام حسین (ع) در این سخنان هدف از قیامش را تشریح کرد و فرمود:

« قال رسول الله: مَنْ رای سُلْطاناً جائراً مُسْتَحِلاً لِحُرُمِ الله ناکثاً لِعَهدِ الله مخالِفاً لِسُنَةٍ الله و رسول الله یَعْمَلُ فی عِبادِالله بِالاثم و عُدْوان ... اَنَّ هولاء القوم قدْ لَزَموا طاعة الشیطان و تَوَلَّوْا عَنْ طاعة الرحمن اَظْهَرَ و الفساد و لاَحَّلوا حرام الله و حَرَّموا حلاله...»

در این خطابه هدف از قیام آن حضرت در چند مطلب خلاصه می­شود:

2. ظلم به مردم.

3. گرسنگی و فشار مالی و صرف بودجة مملکت برای عیاشیها:

محرومیت اجتماع: این حرمان حرمان فرهنگی است چون در کنار مشکلات و در کنار جوع و گرسنگی مسئلة فساد، خرابی دلها، حرمان مردم از راه کمال مطرح بود. دیگر برای مردم معارف اسلامی گفته نمی­شد و اسلام به اینکه به مسجد رفتن و اقتدا به امیر و خواندن چند خط قرآن خلاصه شده بود.

امام حسین (ع) وقتی قیام کردند که امکان قیام بود. بیست سال حرکتی علیه خاندان بنی­امیه رخ نداد و حرکتها خیلی ضعیف بود تا معاویه مرد. مشکلی که قیام را به تأخیر می­انداخت مربوط به رهبری جامعه اسلامی و امام نبود بلکه مشکل شخص خلیفه یعنی معاویه بود که با مکر و حیله جلوی یک قیام فراگیر را گرفته بود. چون در این بیست سال، ده سال امام مجتبی (ع) رهبری و ولایت داشتند و ده سال هم امام حسین (ع) رهبری می­کردند امّا نتوانستند و امکان قیام نبود. امام حسین (ع) می­فرمود زمان آن نرسیده است و مدت باید منقضی شود. نباید به اشتباه گمان کرد که امام حسین (ع) به محض رسیدن به امامت قیام کرد و گمان کنیم حضرت مجتبی (ع) مایل به قیام نبودند، حضرت امام حسین (ع) نیز ده سال سکوت کردند که مساوی با ده سال سکوت امام حسن مجتبی (ع) بود. سرّش هم این بود که  معاویه افکار مردم را قبضه کرده بود و نمی­گذاشت ماسکها کنار برود و باطنها آشکار شود فقط بر خواص آشکار شده بود تا یزید که آمد برای عموم مردم علنی شد.

 امام حسین (ع) بعد از آنکه حکومت به یزید منتقل شد قیام حساب شده و دقیق خود را آغاز کرد. پایان راه و شهادت در این مسیر از اول معلوم بود و چطور پایان این حرکت بر امام حسین (ع)، ولی الله الاعظم پنهان باشد! حال آنکه بر این رهگذر و آن رهگذر عادی و عوام که در بین راه به امام (ع) برخورد می­کردند و به خیال خود امام را اندرز می­دادند که صلاح نیست بروید معلوم باشد؟! بر عبدالله بن عباس که به امام حسین (ع) گفت نروید معلوم باشد؟! بر محمد بن حنیفه معلوم باشد ولی بر حسین (ع) پنهان باشد؟! این چنین گمان و خیالی جز انحراف سلیقه و بد ذوقی گوینده و نویسنده چیز دیگری نیست.

حادثه برای امام حسین (ع) کاملاً واضح و روشن بود. و لذا اباعبدالله (ع) به مکه آمد و حتی عمره­اش را به نیت عمرة مفرده آغاز کرد و نه عمرة حجّ.  فقط شیخ مفید رحمة الله علیه نوشته است که امام حسین (ع) بعد از اینکه خطر شد رفت و احرام بست و اعمال حج مفرده را بجا آورد. ولی فقها صریحاً مطرح کردند که عمرة مفرده بود. در روایات هم آمده:

یعنی امام حسین (ع) پیش­بینی آینده را می­کرد و لذا احرام را به نیّت عمرة حج نبست تا در صورت وجود شرایط بعداً احرام حج ببندد و اعمال عرفات و منی و بعد از آن را انجام دهد. برای امام حسین (ع) کاملاً واضح بود. سید الشهداء با آن هدف و با آن شخصیت قیام کرد.

4. بی­نظیر بودن یاران: علت چهارم ممتاز بودن قیام عاشورا این بود که با جمعی قیام کرد که بی­نظیر بودند. در تاریخ جنگها دیده نمی­شود که لشگری به این اندکی حتی یک اسیر و یک فراری ندهد، همه می­آیند رجز می­خوانند و به استقبال مرگ و شهادت می­روند.

یکی از سربازان امام حسین (ع) عروة بن ابی معید بود، در روز عاشورا وقتی عروة ابن ابی معید روی خاک افتاد دشمن فکر کرد کشته شده است دست از او کشید، در شب نزدیک غروب آفتاب که آن غوغا و آن غلغله به گوش می­رسید غش کرده بود و خون از بدنش رفته بود، وقتی صدای لشگر و اراذل و اوباش را شنید که حمله کردند به خیمه­ها کم­کم بهوش آمد، اطرافش را نگاه کرد دید همه روی خاک افتاده­اند. شمشیرش را خواست بردارد دید برده­اند. خنجرش را برداشت و روی زانو نشست و شروع به جنگیدن کرد و آخرین شهید به گفتة بعضی از مورخین تاریخ کربلاء ایشان بوده است. سربازان امام حسین (ع) این چنین بودند.

حادثة کربلا به معنای احیای اسلام بود و اینکه ائمه هدی علیهم­السلام در طول زندگیشان عزاداری عاشورا را ترویج کردند و ایام عاشورا که فرا می­رسید گریه می­کردند به دلیل احیای اسلام می­باشد. علمای بزرگ در غیبت کبری همیشه برای حادثة عاشورا یک مکانت بالایی قائل بودند که حسین یعنی اسلام و اسلام یعنی حسین.

«حسین منی و انا من الحسین.» یعنی اسلام را حسین از من گرفت و بقای اسلام را هم من از حسین گرفتم. بقاء اسلام به معنی تبیین حقیقت اسلام به همة ائمه هدی علیهم­السلام مستند است. همة ائمه هدی علیهم­السلام در همین جهت در تبیین اسلامند، اما امام صادق و امام باقر و ائمه هدی علیهم­السلام در سایة آن شکستی که اباعبدالله (ع) بر بنی­امیه داد، نه تنها بنی­امیه را شکست داد بلکه آنها هم که بساط بنی­امیه را پهن کرده بودند قلم بطلان روی آنها هم کشید. ائمه علیهم­السلام توانستند سخن بگویند. اگر کلمات امام صادق (ع) را از کتب اسلامی کنار بگذاریم تقریباً 90 درصد فقه را به زمین ریخته­ایم و معارف اسلام را به زمین ریخته­ایم. این در سایة قیام امام حسین (ع) بود. در طول تاریخ علماء و مراجع تقلید در درس خارجشان روضه می­خواندند. امّا اخیراً امام بزرگوارمان را دیدیم که در برابر آن روشنفکری­ها و کج­بینی­ها و کج اندیشی­ها ایستاده­اند. در طول تاریخ این گونه روشن فکری­ها بوده که گریه چیست، امام خمینی فرمود هرچه داریم از عاشورا است، ایشان به عاشورا اهمیت می­دادند چون عاشورا به همین معنا بود. یک بیانی امیرالمؤمنین (ع) در خطبة حجة الوداع  دارند که قرآن و عترت از یکدیگر از هم جدا نمی­شوند تا به حوض کوثر بپیوندند. این بدین معناست که نه اینکه یکی بلندتر از دیگری باشد بلکه با هم پیش می روند.

حسین بن علی (ع) در این جهت ویژگی خاصی داشت و لذا نه امام حسین (ع) جلوی قرآن حرکت کرد نه قرآن جلوی امام حسین(ع). هر دو دوشادوش هم بودند. نسل امام حسین (ع) را با خون مقدسش آبیاری کرد. بعد از حادثة کربلاء قیامها شروع شد. گـرچه بسیاری از قیامها را بنی امیه شکستند ولی خودشان هم خرد شدند. دستگاه بنی عباس که به دنبال بنی امیه آمد از گنبد و بارگاه حسین بن علی می­ترسد چون همة شعارها پشت پرچمی به نام پرچم خونخواهی حسین بن علی (ع) یا یثارات الحسین بود. تمام قیامها بر این اساس بود، شهادت بر این اساس استوار شد. امروز حادثة عاشورا عمق بیشتری دارد. این هدف را ما باید دنبال کنیم. هدف اباعبدالله (ع) احیای اسلام بود، احیای نماز بود، احیای جماعت بود، مساجد ما، تکایای ما، حسینیه­های ما باید این اساس را دنبال کنند، مردم را به حقیقت قرآن و ائمه علیهم­السلام و سیرة ائمه علیهم­السلام و روایات، به متن اسلام، به متن قرآن روشن کنند. در این شبها، در این مساجد و حسینیه­ها چقدر می­شود کار کرد و این نسل جـوان را متوجـه حـقیقت اسلام کرد. این وظیفه­ای است برای همة ما و در عمل هم باید بدانیم که شمع سیدالشهداء ما را جـذب کـرده ما کـه در سایة نور شمع امام حسین (ع) زندگـی می­کنیم باید وظیفه­مان در راه او و در طریقت او باشد، سخنانمان، زندگیمان، طریقتمان، فکرکردنمان، زندگیمان در راه او و طریقت او باشد. این همه معروف و این همه خوبی و این همه کارهای شایسته است. اهل عمل باشیم و دیگران را هم به عمل واداریم، دیگران را از گناه باز داریم. امام حسین (ع) چنین مردی بود، نمازش نماز بود، نه آن نمازپوچ و نماز بی­محتوا که بعضی در گوشه و کنار این دنیا دارند، مطلب مهم دنبال کردن هدف امام حسین (ع) است. این مطلب سوّمی بود که می­خواستم عرض کنم که ما وقتی حسینی هستیم وقتی امام حسین (ع) گریه کردن و عزاداری و مشکـی پوشیدن ما را امضاء می­کند که نماز ما بجا باشد، اهل رشوه و دروغ نباشیم، اهل ظلم نباشیم، اهل تهمت نباشیم، ورع داشته باشیم، تقوا داشته باشیم، راه امام حسین (ع) را بپوییم.

«آیا نمی بینید که به حق عمل نمی شود و از باطل جلوگیری نمی شود.»

برای امام حسین (ع) حق مطرح و دوری از باطل مطرح بود.

5ـ اسارت خاندان: مکمّل فداکاری حضرت و یارانش در روز عاشورا، پیام­رسانی خاندان حسینی است که ملّت به­خواب­ رفتة اسلامی را بیدار کردند. زینب کبری (س) نگذاشت پرچم سرخ امام حسین (ع) روی زمین بیفتد و او پرچم را حفظ کرد. عمربن سعد فکر کرد که پیروز شده است برای اینکه پیروزیش را پایان بدهد و تمام کند عصر روز عاشورا گفت: خیمه­ها را آتش بزنید. ارادة من تعلق گرفته که از بچه های پیغمبر (ص) کسی باقی نماند. ولی مخالفت از همان لحظه در خود لشگر شروع شد. زنی از قبیلة بکربن واعر عمود خیمه را کشید و به طرف سربازان عمر بن سعد حمله کرد و گفت: جنایت پیشگان پسر پیغمبر را کشته­اید حالا بچه­هایش را آتش می­زنید. عمربن سعد دید مخالفت از خود لشگر شروع شده است و لذا از کشتن خاندان رسالت منصرف شد. اینجاست که اگر انسان برای حق قیام کند حق دست انسان را می­گیرد و درخشنده­تر می­کند.

 بعد از چند دقیقه­ای آن اراذل و اوباشی که بر بدن سیدالشهداء اسب تاخته بودند آمدند و گفتند: به ما خیلی جایزه بدهید و یکی از آنها گفت: اِنّی قتلتُ سَیِّداً مُحَجَباً. عمربن سعد ناراحت شد و برخلاف لحظاتی قبل که عربده می­کشید و می­گفت اینها کافرند و همه باید نابود شوند، با غلاف شمشیر بر شانه­اش زد و گفت فلان فلان شده اگر سید محجب بود پس چرا او را کشتید؟ گفت: به همان دلیلی که تو او را کشتی، تو برای پول کردی ما هم برای پول کردیم. این بود که عمر بن سعد مجبور شد و گفت کسی دیگر وارد خیمه­های امام حسین نشود.

 زینب کبری (س) جلو آمد و گفت: چه کردند بر ما همة لباسهای ما را بردند. عمر بن سعد گفت کسی دیگر وارد نشود چون دید مخالفت از خودشان دارد می­جوشد. زینب کبری این پرچم را با چه عظمتی بدست گرفت. مثل امروز صبحی یک مشت شتر دم خیمه­ها آوردند و گفتند سوار شوید. دختر علی (ع) جلو آمد گـفت کـنار بروید، ما خودمان یکدیگر را سوار می­کنیم. با یک عظمتی گفتند کنار بروید ما زنها خودمان همدیگر را سوار می­کنیم که این عظمت در تمام طول سفر عجیب بود.

در مدینه و مکه به امام حسین (ع) گفتند زن و بچه را با خود همراه نکن و  امام حسین (ع) فرمودند باید بروم. مشخص است که حضرت از ابتدا پایان راه را می­دیدند و برای ادامة نهضت اندیشه داشته­اند. مکر خدا همین است که انسان آنقدر مغرور شود و آنقدر دنیا در برابرش زینت و خودآرایی کند که حرکتش به طرف گناه موجب شکست و مانع پیشرفتش شود و در پرتگاهی که خود ساخته سقوط کند. وقتی اغوای شیطان گفته می­شود نسبت به شیطان داده می­شود ولی وقتی مصیبت و کفر گفته می­شود به خود انسان داده می­شود. وقتی که به خدا نسبت داده می­شود مکر خدا گفته می­شود. « والله خیر الماکرین» وقتی اهل بیت امام حسین (ع) را دستگیر کردند، خون اباعبدالله (ع) را تجلی بیشتری پیدا کرد و ننگ یزیدیان بیشتر آشکار شد.

مرحوم مجلسی به تعبیر دیگر نقل کرده­اند که «مَنْ هذه المُتَنَکَرَةً»

این زن کیست که بی­اعتنا نسبت به ما نشست؟ کسی جوابش را نداد. دفعة دوم گفت، جوابش را ندادند. دفعة سوم گفت: یکی از کنیزان حضرت زینب کبری (س) گفت:

             «هذِهِ زینب بِنْتُ الفاطمة ، بنت رسول الله»

عبیدالله بن زیاد تا این جمله را شنید گفت:

حمد خدا است که شما را رسوا نمود.

زینب کبری (س) فرمودند:

«الحمدلله الذی اَکْرَمَنا بِنَبیِّهِ محمد (ص) وَ طَهَرَنا مِنَ الرِّجْسِ تَطْهیراً»

و آیة تطهیر را خواند و ادامه داد:

«اِنَّما یَفْتَضِحُ الفاسقَ وَیَکْذِبُ الفاجر و هُوَ غَیْرُنا»

دیگری ـ که مقصود یزید است ­ـ افتضاح می­شود نه ما. عبیدالله بن زیاد اینقدر عصبانی شد که چرا دختر علی (ع) اینطور جوابش را می­دهد، فکر کرد او اسیر است و به التماس می­افتد و روحیه­اش را از دست می­دهد. دختر علی (ع) گفت: فاسق تویی، فاجر تویی. بعد عبیدالله بن زیاد گفت:

کار خدا را با برادرت چگونه دیدی؟!

حضرت زینب کبری فرمود:

« ما رَأَیْتُ الّا جمیلاً هولاء قَوْمٌ کَتَبَ اللهُ عَلَیْهِمُ القَتْلَ فَبَرَزوا الی مَضاجِعِهِم»

ما هر چه از خدا دیدیم خوبی  دیدیم. آنها در راه خدا شهید شدند تو چه می­گویی ای عبیدالله بن زیاد؟! «ثَکِلَتْکَ اُمُّکَ یَا ابْنَ مَرْجانةَ»

 ای پسر زن زانیه، مادرت به عزایت بنشیند.

زینب کبری (س) او را شکست. بدنبال سخن دختر حضرت علی (ع) مطلب دیگری رخ داد که باز شکست یزید را آشکارتر ساخت. یزید برای کوچک کردن امام حسین (ع) با چوبی به سر مبارک آن حضرت که در مقابلش گذاشته بود زد که زید بن ارقم بلند شد و گفت:

«یا عبیدالله بن زیاد اِرْفَعْ قَضیبکَ عَنْ هاتَیْنِ الشَفَتَیْن»

عبیدالله این چوبت را از این لبها بردار. قسم به خدا من مراراً دیدم (ما لا اُحْصیه نمی توانم حساب کنم  ده بار صد بار) دیدم که لبهای پیغمبر اکرم (ص) بر این لبها بود.

یکی دیگر از آن طرف بلند شد و گفت : ای دروغگو شما و آنهایی که شما را بر مردم مسلط کردند دارید بچه­های پیغمبر اکرم را می­کُشید و بر بالای منبر پیغمبر هم می­روید. حرکت شروع شد. زینب کبری (س) باز خطاب به یزید و یزیدیان فرمودند:

 «فَکِدْ کَیْدیَ وَ اسْعَ سَعْیَکَ فَوَالله لا تَمْحوُ ذِکْرِنا و لاتُمیتُ وَحْیَنا»

 قسم به خدا تو نام ما را از بین نبردی، تو حسین را از بین نبردی، تو خودت را از بین بردی، ما بزرگتر و زنده­تر شدیم.

بعد گفت:

«اِنّی لَاَسْتَصْغِرُ قَدْرَکَ»

به خدا من تو را کوچک می­دانم.

«وَ اَسْتَعْظِمُ تَقْریعَکَ و اسْتَکْبِرُ توبیخَکَ»

تو را بسیار کوچک می­بینم و بزرگتر از این هستم که با تو صحبت کنم.

«لَکِنَّ العیونَ عَبَری و الصُّدُورَ حَرَّی»

 ولیکن تو دلم را سوزانده­ای، چشمم را گریانده­ای و اگر چشمانم اشکبار است برای حسینم  می­گریم و دلم می­سوزد و تو گمان کرده­ای برای تو و از ترس حکومتت گریانم.

من از روئیدن خس بر سر دیوار دانستم          که ناکس کس نمی­گردد از این بالانشینی­ها

دختر علی (ع) با این اصالت پرچم را بالا برد و درس برای تمام تاریخ به آزادگان جهان داد. امروز نیز همة عاشقان خدا و آزادمردان در مسیر ابا عـبدالله (ع) گـام برمی­دارند و از او سرمشق می­گیرند. امروز و در تاریخ ما نیز شهیدان 7 تیر و آیت الله دکتر بهشتی انسانهای پارسایی بودند که دشمن خیال می­کرد با گرفتن شهید بهشتی انقلاب را خرد می­کند. اینجا هم از همان نمونه­هاست. این هم همان مسئلة قیام سیدالشهداء است که وقتی آدم در راه خدا شهید شد، اسلام را آبیاری می­کند و برای دشمن این ننگ است، برای این گروهها و دشمنها در این روزها جز ننگ در تاریخ چیز دیگری نیست. ولی شهید مظلوم بهشتی و همسنگرانشان انسانهایی هستند که با عظمت و بزرگی می­درخشند. نه تنها انقلاب را به شکست نمی­کشانند بلکـه انقلاب را برومندتر و ریشة آنرا با طـراوت بیشتر و میوه­هـای زیباتری به دنیا عرضه می­کنند. امروز شهید بهشتی بر جبین تاریخ اسلام با عظمت، با علم و با تقوا و تفکر اسلامی و تعهد اسلامی به همراه همسنگرانش می­درخشند.

تمام شهیدان ما بر این اساسند. وقتی ب دانلود...