چگونه تنش زدایی باعث افزایش تنش می شود؟

در چنین شرایطی بود که قاعدتا می بایست نظام حاکم بر ایران در بین حاکمان مستکبر و ایادی و جیره خورهای آنان در سراسر جهان و حتی در منطقه خاور میانه در یک انزوای خودخواسته قرار بگیرد. در چنین شرایطی بود که عده ای به فکر افتادند تا ایران را از این انزوا به درآورند. در همین راستا شعار تنش زدایی به شعار اصلی سیاست خارجی و دیپلماسی کشور تبدیل شد. اما در همان سال هایی که این شعار داده می شد، جرج بوش، رییس جمهور وقت ایالات متحده، ایران را به عنوان محور شرارت معرفی کرد و آنچه مراد مطرح کنندگان از طرح چنین شعاری بود حاصل نگردید. از همین رو بررسی و تحلیل بیشتر پیرامون تنش زدایی ضروری به نظر می رسد.

اول: مهمترین مساله مغفول در پیگیری این شعار این است که توجه کنیم تنش چرا اتفاق افتاد؟ اگر علت پیدایش تنش را عمیقا بررسی کنیم، همانطور که قبلا هم عنوان شد باید گفت که تضاد ماهوی انقلاب اسلامی با نظام لیبرال سرمایه داری خواه ناخواه باعث ایجاد تنش خواهد شد. بنابراین برای اینکه تنش را برطرف کرد لاجرم راهی نیست جز دست کشیدن و یا کوتاه آمدن از برخی ارزشها و اعتقدات به وجود آورنده انقلاب اسلامی. 

دوم: حتی اگر به لحاظ کارکردی هم بخواهیم توفیق شعار و استراتژی تنش زدایی را در زمینه رفع موانع پیشرفت و حل مشکلات ملت ایران بررسی نماییم، در این زمینه نیز کُمیت این شعار می لنگد. چرا که وقتی شعار ما در دیپلماسی تنش زدایی باشد، کشورهای مقابل جمهوری اسلامی به روشنی درمی یابند آنچه که می تواند برای ما آزار دهنده باشد تنش هایی است که آنها به وجود آورده اند. بنابراین می کوشند تا از ابزار «تنش زایی» برای دست بالا بودن در مذاکرات دیپلماتیک استفاده نمایند و از ابزار تنش برای گرفتن امتیازات پی در پی استفاده نمایند تا جایی که از انقلاب و ارزشها و محتوای آن فقط چیزی در حد نام آن باقی بماند.  

این روزها که از گوشه و کنار باز هم شعارهایی از این جنس به گوش می رسد، این پرسش مطرح می شود که با چه منطقی راه رفته را قرار است دوباره بپیماییم و از تبعات منفی آن کشور را متضرر کنیم؟